Herbert Kroemer
Da Wikipedia, l'enciclopedia libera.
Herbert Kroemer (Weimar, 25 agosto 1928) è un fisico tedesco.
È professore all'Università della California di Santa Barbara. Ha conseguito il PhD all'Università di Gottinga in fisica teorica nel 1952.
Nel 2000 ha ricevuto il Premio Nobel per la fisica assieme a Zhores Alferov per i loro studi per lo sviluppo delle eterostrutture dei semiconduttori usate nell'elettronica ad alta velocità e nell'optoelettronica.[1]
|
|
---|---|
Vincitori per paese • in ordine alfabetico • in ordine cronologico | |
Burton Richter, Samuel C. C. Ting (1976) • Philip Anderson, Nevill Mott, John van Vleck (1977) • Pëtr Kapica, Arno Penzias, Robert Wilson (1978) • Sheldon Glashow, Abdus Salam, Steven Weinberg (1979) • James Cronin, Val Fitch (1980) • Nicolaas Bloembergen, Arthur Schawlow, Kai Siegbahn (1981) • Kenneth Wilson (1982) • Subrahmanyan Chandrasekhar, William Fowler (1983) • Carlo Rubbia, Simon van der Meer (1984) • Klaus von Klitzing (1985) • Ernst Ruska, Gerd Binnig, Heinrich Rohrer (1986) • Johannes Bednorz, Karl Müller (1987) • Leon Max Lederman, Melvin Schwartz, Jack Steinberger (1988) • Norman Ramsey, Hans Dehmelt, Wolfgang Paul (1989) • Jerome Friedman, Henry Kendall, Richard E. Taylor (1990) • Pierre de Gennes (1991) • Georges Charpak (1992) • Russell Hulse, Joseph Taylor (1993) • Bertram Brockhouse, Clifford Shull (1994) • Martin Perl, Frederick Reines (1995) • David M. Lee, Douglas D. Osheroff, Robert Richardson (1996) • Steven Chu, Claude Cohen-Tannoudji, William Phillips (1997) • Robert Laughlin, Horst Störmer, Daniel C. Tsui (1998) • Gerardus 't Hooft, Martinus J. G. Veltman (1999) • Zhores Alferov, Herbert Kroemer, Jack Kilby (2000) | |
(1901-1925) • (1926-1950) • (1951-1975) • (1976-2000) • (2001-2025) |